Przez trzy lata zwykły emeryt wypełniał dziurę na drodze, a mieszkańcy i pracownicy HOA spierali się, kto powinien to zrobić.

Pozdrowienia.

Wszystko zaczęło się, gdy zastępca osiadł na naszej ulicy. I nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki spadły na nas wszelkiego rodzaju nisztyaki: najpierw droga między domami była asfaltowana po raz pierwszy po sowieckim reżimie. Miejscowi stukali językami, tupali gumowymi butami na asfalcie i nie wierzyli w taką hojność.

Następnie zainstalowali linię telefoniczną i nieplanowany gazociąg. To prawda, że ​​musieliśmy wykopać świeży asfalt. Po ułożeniu dziury załatano, co zaskoczyło staruszka, ale zrobili to zgodnie z najlepszymi tradycjami użyteczności publicznej, a mianowicie niechlujstwem.

Po kilku latach te łaty zaczęły zawodzić, a asfalt zaczął się zapadać. A teraz na skrzyżowaniu utworzył się wspaniały dół, który był wypełniony błotnistym, brudnym woda, zachęcająca pieszych i kierowców do wykonywania tajemniczych tańców, skakania i machania od nierówności do wysokości guz.

Podczas gdy piesi, zmotoryzowani i pracownicy stowarzyszenia właścicieli domów kłócili się, kto powinien wypełnić tę lukę - muszę powiedzieć, że w tym czasie zastępca wyprowadził się już z naszej ulicy, a także uwagę władz na nasze problemy - emeryt z sąsiedniego domu podjął się wnosić do tego dołu różne odpady budowlane, które miał z budowy Pracuje.

Miejscowa ludność odnosiła się do tej działalności sceptycznie. Co jedna osoba może zrobić przeciwko takiej rosyjskiej katastrofie jak dziura w drodze? Wielu dawało mu rady, ktoś domagał się zaprzestania zaśmiecania na drodze, ktoś zaśmiał się i nazwał ekscentrykiem. Ale ekscentryk nadal wykonywał swoją pracę.

Pit się nie poddał. A ekscentryk obszedł ją wokół, kładąc ręce za jej plecami i zastanawiając się, gdzie i co jeszcze dodać. Często można go było zobaczyć w okolicy z taczką w ręku i łopatą, gdy na autostradzie federalnej, która jest niedaleko od nas, usuwano starą nawierzchnię drogi. Część tego bogactwa została poświęcona naszej jamie.

I była nienasycona. Chętnie chłonąc wszystko, co przyniósł jej nasz emeryt. Ale po trzech latach zaczęliśmy zauważać, że dół zaczął się kurczyć, wygładzać iw tym roku po raz pierwszy na błotnistej drodze, a piesi i kierowcy mogą bezpiecznie i swobodnie się po niej poruszać skrzyżowanie ulic.

Przez te wszystkie trzy lata nasz ekscentryk, którego zaczęli nazywać zza oczu Roadmana, nadal wypełniał dziurę. I nawet zaczął słyszeć słowa wdzięczności od sąsiadów w swoim przemówieniu.

Każdego ranka stoję przy oknie z filiżanką kawy i patrzę, jak robotnik drogowy obchodzi swoją posesję z rękami za plecami i bacznym okiem obserwuję jego teren przy drodze.

A oto zdjęcie sąsiedniego skrzyżowania na naszej ulicy, na którym nie ma takiego drogowca.

Dziękuje za przeczytanie. Byłbym zadowolony, gdybyśmy otrzymali wsparcie w postaci polubienia i subskrypcji kanału. Zobacz inne publikacje na kanale.

Aleksandra.

P.S. Zapraszam również na Twoja strona.