Czym różni się kondensator rozruchowy od działającego

Kondensatory są pasywnymi elementami elektronicznymi i służą do gromadzenia i szybkiego uwalniania nagromadzonego ładunku.

Są biegunowe, gdy polaryzacja musi być ściśle przestrzegana podczas podłączania i jeśli takie podłącz kondensator do sieci napięciem przemiennym, wtedy kondensator biegunowy szybko się nagrzeje i eksplodować. I nie polarne, które można podłączyć do obwodu, zarówno napięciem przemiennym, jak i stałym.

Kondensatory są również aktywnie wykorzystywane do uruchamiania silników asynchronicznych w sieci jednofazowej, a tam uruchamiają się i pracują. Jaka jest różnica między nimi, wymyślmy to.

Kondensator rozruchowy

Zacznijmy więc od kondensatora rozruchowego, a jak sama nazwa wskazuje, taki kondensator jest używany tylko w momencie uruchomienia silnika. Po osiągnięciu przez uruchomiony silnik zadanej mocy i częstotliwości kondensator rozruchowy zostaje odłączony od pracy.

Kondensatory rozruchowe są stosowane w niektórych typach silników i wtedy, gdy jest to konieczne uruchomić silnik na wale, na którym występuje obciążenie uniemożliwiające swobodny obrót wał.

Jak widać na powyższym schemacie, aby silnik odpalił musimy wcisnąć przycisk Kn1, który załącza kondensator C1 na czas jaki silnik potrzebuje do osiągnięcia parametrów pracy.

Następnie kondensator jest wyłączany, a silnik nadal się obraca z powodu przesunięcia fazowego w uzwojeniach roboczych. Należy wziąć pod uwagę, że napięcie robocze kondensatora C1 musi być 1,15 razy wyższe niż napięcie sieciowe.

Oznacza to, że na przykład w przypadku jednofazowej sieci domowej normalne napięcie wynosi 230 woltów, co oznacza, że ​​kondensator musi mieć napięcie robocze co najmniej 250 woltów.

Kondensator roboczy

Przejdźmy teraz do pracy kondensatora. Tak więc kondensator roboczy jest włączony do obwodu na stałe i jest przeznaczony do przesuwania faz uzwojeń silnika.

Aby silnik pracował stabilnie, parametry kondensatora muszą być dobrane bardzo starannie.

Podczas pracy na kondensatorze roboczym pojawia się podwyższone napięcie, które przekracza napięcie robocze. Dlatego, aby zapewnić niezawodną i bezproblemową pracę, należy zastosować kondensator o napięciu roboczym 2,5-3 razy większym. To znaczy 500-600 woltów. Zapewni to wymagany margines napięcia podczas pracy.

Niezwykle ważne jest również, aby kondensator roboczy dobrał odpowiednią pojemność i, w zależności od rodzaju połączenia uzwojeń (trójkąt lub gwiazda), dokonywane są obliczenia.

Na przykład masz silnik z uzwojeniami połączonymi w gwiazdę. Wzór obliczeniowy będzie następujący:

Jeśli silnik 1 kW o prądzie poboru 5 amperów przy napięciu 220 woltów, wymagany jest kondensator o pojemności:

4800 * 5/220 = 109 mF;

Oznacza to, że najbliższy odpowiedni kondensator będzie miał pojemność 110 mF.

Po połączeniu trójkątem formuła wygląda następująco:

Oznacza to, że przy tych samych parametrach sieci i silnika, przy takim połączeniu uzwojeń, wymagany jest kondensator 65 mF.

Porównaj kondensatory rozruchowe i robocze

Teraz porównajmy kondensatory rozruchowe i robocze i zapiszmy to wszystko w formie tabeli.

To wszystko, co chciałem opowiedzieć o tym, czym różni się kondensator rozruchowy od działającego.

Jeśli artykuł okazał się dla Ciebie przydatny lub interesujący, oceń go polubienia i dziękuję za cenną uwagę!