Syndrom „dobrego człowieka” - dlaczego nie można takim być i właściwie nie jest dobrze

Bardzo dobrzy ludzie wyrastają z dobrych dzieci. A dobre dzieci uzyskuje się dzięki swoim rodzicom, którzy dzień po dniu inspirują okruchy o tym, czego nie można i czego nie należy robić, w przeciwnym razie staniesz się zły, ale musisz być dobry.

Każde „złe” zachowanie dziecka jest surowo potępiane i karane. Jest tak onieśmielony, że stara się jak najlepiej zadowolić surowych rodziców, walcząc o to, by być dobrym.

I tak człowiek dorósł, stał się dorosły, więc bardzo dobrze - zdejmie ostatnią koszulę, zawsze pożyczy pieniądze i przyjdzie z pomocą o każdej porze dnia i nocy.

Jak zachowuje się „dobry człowiek”? Dobrze - to znaczy nikomu to nie przeszkadza, nikogo nie denerwuje, a ponadto wszystkim podoba się swoim zachowaniem i działaniem. Dobry człowiek jest dostosowany, wygodny w interakcjach i nie wywołuje negatywnych emocji, zapewniając wszystkim wokół siebie najwygodniejszy tryb.

Co się naprawdę dzieje?

W rzeczywistości taka osoba często sprzeciwia się swoim uczuciom, potrzebom i pragnieniom, obawiając się, że wyda się zła. Czuje w nim ogromny strach, by pokazać się z negatywnej strony. W każdy możliwy sposób tłumi w sobie wszelkie negatywne emocje, takie jak złość, złość, pogarda, depresja, drażliwość i tym podobne.

Bardzo się boi, że ktoś zobaczy lub dowie się, że ma takie „okropne” uczucia, emocje lub chęć skrzywdzenia sprawcy, zemsty, odesłania, zwariowania. Boi się odrzucenia i pozbawienia go miłości.

Ponadto, aby nieustannie podkreślać swoją „dobroć”, zaczyna nieustannie potępiać i potępiać „zło” w innych i stopniowo może przerodzić się w narzekanie.

Ale jeszcze większym problemem jest to, że ciągle widzi, jak szczęście uśmiecha się do tych, którzy są bardziej aroganccy, którzy się nie boją otwarcie wyrażają emocje, nawet te negatywne, którzy potrafią się odwdzięczyć i posłać w czasie, a czasem nawet się zachowują "Niemoralny".

Warto jednak zwrócić uwagę, że „dobry” człowiek często ma przerośnięte poczucie moralności, więc to, co będzie normą dla większości, będzie dla takiej osoby oburzające.

W rezultacie to pragnienie ciągłego zadowalania, szukania aprobaty i pochwały nie pozwala osobie usłyszeć swoich prawdziwych pragnień, odważnie dążyć do swoich celów i słuchać siebie, a nie otaczających go osób.

Każdy, kto jest leniwy, zaczyna używać takiej osoby i albo tego nie rozumie, albo zdaje sobie sprawę, ale nie może nic zrobić, ponieważ jego sumienie na to nie pozwala. A raczej brakuje im odwagi, by okazać oburzenie, powiedzieć nie, stawiać innych na ich miejscu, bronić swoich granic.

Osoby z zespołem dobrego człowieka rzadko odnoszą sukcesy i często rozwijają nerwice. Dzieje się to na tle ciągłych konfliktów wewnętrznych i tłumionych emocji.

Trudno im nawiązywać relacje, ponieważ oczekują tego samego „dobroci” od innych i są oburzeni, że ludzie mogą spokojnie zachowywać się tak, jak im się podoba. Z powodu tych wysokich oczekiwań i idealizacji świata cierpią i mogą popaść w depresję.

Syndromu „dobrego człowieka” możesz pozbyć się, a nawet samodzielnie, jeśli zaczniesz studiować psychologię i wykonasz różne ćwiczenia, aby „przemyśleć” swoje postawy i przekonania.

Najważniejsze jest, aby zrozumieć, że na świecie nie ma nic absolutnie złego i absolutnie dobrego. Każdy ma własną koncepcję dobra i zła. I każda sytuacja sama w sobie jest neutralna i tylko my sami, kierując się naszymi przekonaniami, nadajemy jej emocjonalny koloryt.

Dlatego każdy patrzy na to samo zupełnie inaczej i to jest norma.