Czy dorosły musi komunikować się z rodzicami, jeśli nie chce tego robić i nie ma zrozumienia. Odpowiadam jak psycholog

Relacje z bliskimi krewnymi mogą być bardzo trudne i konfliktowe. A potem ludzie stają przed trudnym wyborem - zatrzymać ich czy przestać się komunikować?

Postępować zgodnie ze standardami etycznymi i udawać, że nic się nie dzieje lub robić, co chcesz?

Sytuacja jest szczególnie trudna, gdy nie ma porozumienia między dorosłymi dziećmi a ich rodzicami.

Ale mogę z całą pewnością powiedzieć, że w tym przypadku warto spokojnie rozważyć za i przeciw, aby podjąć ostateczną decyzję. I tak będzie trzeba to zrobić.

Powiem od razu - jeśli relacje z rodzicami stale się pogarszają i nie tracą tej tendencji na długi czas, należy ich powstrzymać.

Podobnie warto to zrobić, jeśli nie ma zrozumienia w jakiejkolwiek ważnej dla obu stron kwestii, a próby jej ustalenia zawodzą. Jeśli istnieją nierozwiązane skargi, których nie można wybaczyć, lepiej w ogóle się nie komunikować.

Pytasz - skąd taka kategoryczność?

Ponieważ nie ma potrzeby pogarszania tego, co już jest złe. A jeśli nie możesz wyjść z impasu, nie powinieneś dalej wchodzić w obszar problemowy.

Tak, twoi rodzice cię wychowali, dali ci start w życiu, ale warto zrozumieć, że jesteś już dorosły, a zatem nie masz obowiązku zachowywać się jak dzieci w stosunku do swoich rodziców. A ci z kolei nie mają prawa żądać od ciebie takiego zachowania.

A jeśli dorośli nie mogą dojść do kompromisu, lepiej pozostać neutralni, niż kontynuować gorący etap konfliktu. Lepiej nie zepsuć sobie nerwów, nie wdawać się w kłótnie - nawet jeśli wymaga to unikania się nawzajem.

Jeśli chodzi o pomoc, jaką dorosłe dzieci mogą zapewnić swoim rodzicom, lub odwrotnie - nikt nie zadaje sobie trudu, aby to zrobić bez bliskiej komunikacji. Możesz trzymać się na dystans, ale jednocześnie być dla siebie nie mniej przydatnym. Oczywiście, jeśli chcesz to zrobić.

Powiem więcej - czasowe rozstanie często działa cuda. Kiedy dzieci i rodzice zostają sami ze swoimi myślami i nie komunikują się, mają czas i możliwość ponownego przemyślenia przyczyn konfliktu, ponownego rozważenia swojego stosunku do zadawanych i otrzymywanych Obelgi.

A potem przychodzi zrozumienie, że można i trzeba zmniejszyć stopień opozycji, pogodzić się ze stanowiskiem drugiej strony.

Jak myślisz, dlaczego w rodzinach, w których mieszkają dorosłe dzieci z rodzicami, jest między nimi o wiele więcej konfliktów?

A w przypadkach, gdy młoda rodzina od razu wyrusza w niezależną podróż i mieszka osobno, kłótni z rodzicami jest znacznie mniej?

Ponieważ dzieci mogą działać samodzielnie, a rodzice tracą możliwość wywierania na nie nadmiernego wpływu. Dziwne, ale ograniczenie komunikacji jest korzystne dla wszystkich.

Rodzice bardzo często nie zauważają swojego egoizmu i tego, że po prostu manipulują swoim potomstwem, nawet jeśli mają już 30+.

A dzieci cierpią z powodu narzuconego poczucia winy i stereotypów, że „rodziców należy szanować”. Ale to nie znaczy, że musisz znosić.

Dlatego warto wyciągnąć logiczny wniosek - dorosłe dzieci nie muszą komunikować się z rodzicami, jeśli nie rozumieją. Każda ze stron ma prawo do swojej opinii.

A jeśli nie ma sposobu, aby dojść do kompromisu, lepiej nie konfliktować otwarcie, ale po prostu odejść na bok, aby nie skrzywdzić siebie ani swoich bliskich.