Poszedłem do domu „potrzebujących”

Kilka dni temu w grupie naszej wioski VKontakte zobaczyłem ogłoszenie, że zbierane są rzeczy dla rodzin o niskich dochodach, które muszą pomóc w zbieraniu dzieci na zimę. Nie miałam ubrań dla dzieci, dzieci były już duże i od dawna wszystko rozdawaliśmy. Ale kiedy wyprowadziliśmy się z mieszkania, okazało się, że mamy dużo zasłon, które choć są dobrej jakości, to są dobre, ale nie pasują do żadnego pomieszczenia w domu. Dlatego długo zastanawiałem się, gdzie przymocować te zasłony. A oto taki przypadek. I uznałem, że warto je podarować ubogim. Jednocześnie postanowiłam zapytać, czy potrzebują starych, ale też całkiem funkcjonalnych mebli.

Napisałem do administratora w grupie i powiedział, że są trzy adresy, pod którymi mieszkają ludzie o niskich dochodach, którzy potrzebują pomocy. Wszyscy mamy dzieci. Pytałem o zasłony i meble, odpowiedział, że oczywiście wszystko się tam przyda.

Poprosiłem o adres i postanowiłem osobiście pojechać zobaczyć, co jest bardziej potrzebne w tej rodzinie. Jest troje dzieci. Starsza uczy się w szkole specjalnej, w ostatniej klasie, a dwie młodsze nadal chodzą do przedszkola. Dali mi telefon, zadzwoniłem około 11, odebrała zaspana kobieta.

Rozmowa zaczęła się od tego, że wyjaśniłem jej, że widziałem ogłoszenie, iż potrzebują pomocy. Najpierw zapytała skąd jestem i kim jestem. Powiedziałem, że jestem tylko wieśniakiem. Wtedy kobieta zmieniła swój agresywny ton na jęczący i zaczęła lamentować, że siedzą bez pracy, państwo w żaden sposób nie pomagało, tylko ciągle ich sprawdzało. Że oligarchowie otrzymują miliony, tuczą się, a ich dzieci miesiącami nie widzą nic słodkiego.

Wkrótce zmęczyły mnie jej lamenty, postanowiłem, że kupię dzieciom więcej słodyczy i pojadę zobaczyć, jacy są ludzie. Naprawdę nie podobał mi się ton i głos tej biednej kobiety. Młody, ale siedzi bez pracy, śpi do godziny 11 - jakoś to podejrzane.

A moje obawy były uzasadnione. Już w drodze do domu było jasne, że mieszkają tu próżniacy i pijacy. Bałagan po prostu zniknął - śmieci wokół domu, ogrodzenie runęło, po chodniku nie ma śladu. Okna są brudne, na oknach są jakieś szmaty. Nawet się uśmiechnęłam, wyobrażając sobie moje drogie zasłony w tym brudzie na takich oknach.

Gospodyni jednak wcale się nie wstydziła, nie widziała warstwy brudu na podłodze w jej przedpokoju – nic dziwnego. W pokoju panował straszny bałagan, naczynia były nieumyte, a na stole pozostały resztki jedzenia. Kilka kotów i mały pies dodawali dużo brudu i niehigienicznych warunków, skacząc po kanapie i stole. Włożyłem torbę słodyczy i powiedziałem, że to dla dzieci, bo słodyczy nie widzą. Nieroba podziękował mi od niechcenia.

Zapytany, czy kiedyś sprząta, czy nie, ten biedny mężczyzna odpowiedział, że zamierza tylko posprzątać. Zapytałem, czy potrzebują starych mebli, chociaż doskonale widziałem, że nie mają gdzie postawić. Potem odpowiedziała, że ​​potrzebują nowej sofy, bo mają ją brudną, a opieka społeczna przysięga, że ​​na takiej sofie śpią dzieci. „Sofa” była stertą śmieci w kącie.

Szczerze mówiąc, nie doświadczyłem ani jednej kropli współczucia ani chęci pomocy tej rodzinie. Mam nadzieję, że dzieci zostaną im odebrane i będą mogły zrozumieć, że można żyć w innych warunkach - w czystości i porządku. A to, co wybiorą dla siebie, to ich wybór i ich los.

Główny wniosek jest taki, że próżniacy siedzą nam na karku, nie pracują, a jedynie domagają się zasiłków i pomocy od społeczeństwa. Zdecydowanie sprzeciwiam się pomaganiu tym, którzy sami nawet nie myślą o pracy, chociaż pracę można znaleźć wszędzie.