Na zdjęciu była piękna kobieta, a na randkę przyszedł brzydki prostak. Mówię o nieudanym spotkaniu

Znajomość Internetu jest teraz raczej normą niż wyjątkiem od reguły. W końcu naprawdę wygodnie jest najpierw trochę poznać osobę, dosłownie bez wychodzenia z domu, a dopiero potem zaprosić ją na randkę.

Niemniej jednak, po ostatnich wydarzeniach, traktuję tę metodę komunikacji z pewnym niepokojem i nieufnością. A teraz powiem ci dlaczego.

Około miesiąc temu zamieściłem swój profil na portalu randkowym. Nie dążyłem do żadnych specjalnych celów, ale trochę zmęczony samotnością chciałem znaleźć pokrewnego ducha. Następnego dnia odpowiedziała na to jedna kobieta.

Na zdjęciu wyglądała wspaniale: dostojna sylwetka, zadbana twarz, olśniewający uśmiech. Cóż, po prostu kochana, nie kobieta, nie możesz oderwać oczu.

Ale zainteresowała mnie jeszcze bardziej, kiedy zaczęliśmy się komunikować. Okazało się, że mamy po prostu wiele wspólnych zainteresowań i gustów: czytamy te same książki, mamy wspólne poglądy na sztukę, tak jak ja, ona lubi naturę.

Nie ma sensu wymieniać wszystkich wspólnych punktów kontaktowych - zajmie to zbyt dużo czasu. Przez dwa tygodnie korespondowaliśmy do późna w nocy. W końcu postanowiłem zaprosić ją na randkę - a ona z radością się zgodziła.

Oczywiście poszedłem do niej. Mieszkaliśmy w sąsiednich miastach iw zasadzie nie trwało to długo. Na randkę przygotowywałam się bardzo starannie: ubrałam się, a nawet zaktualizowałam swoją garderobę na taką okazję. Kupiłem mały prezent, żeby nie zostać z pustymi rękami.

I oczywiście wziął bukiet szkarłatnych róż - gdzie mogę się bez niego obejść. Sądząc po jej zdjęciu, było to bardzo dżentelmeńskie minimum, z którym można było iść z nią na randkę.

O umówionej godzinie w umówionym miejscu czekałam już na nią w pełnym ubraniu, że tak powiem, w miłym oczekiwaniu na spotkanie. Ale jakie było moje zdziwienie, gdy podszedł do mnie jakiś prostaczek i... przedstawił się jako moja nowa przyjaciółka.

Z wielkim trudem dostrzegłem przynajmniej pewne podobieństwo do tych rysów twarzy i postaci, które były na jej zdjęciu. Prawdopodobnie moje zmieszanie było widoczne na mojej twarzy, ponieważ od razu zapytała mnie, czy wszystko w porządku. Postanowiłem powiedzieć jej prawdę!

Oczywiście rozumiem, że nie pijesz wody z twarzy, a znacznie ważniejszy jest dla mnie charakter osoby, a nie jej wygląd. Ale bezwstydem jest oszukiwać mnie swoim zdjęciem, na którym możliwości Photoshopa jest więcej niż pierwotny wygląd - wybaczcie.

Moim zdaniem jest to po prostu niemożliwe. Upiększanie swojego wyglądu w edytorach zdjęć, aby zainteresować mężczyznę, to po prostu za dużo, ponieważ pierwsze wrażenie rzeczywistości po prostu zrywa wszystkie poprzednie pomysły.

Poza tym wydawało się, że straciła smak dobrego ubierania się i wyglądała, jakby zamierzała sadzić ziemniaki na łóżkach. Twarz wyglądała na starszą niż na zdjęciu. Powiedziała, że ​​ma 44 lata, na zdjęciu miała ponad 35 lat, nie dałbym. Ale w życiu wyglądała po prostu 44 i nawet starsza.

Ogólnie opowiedziałem jej te wszystkie myśli, wręczyłem jej bukiet i od razu się pożegnałem. Nie ma bowiem nic, co mogłoby upiększać rzeczywistość na taką skalę. W ogóle się z nią nie komunikowaliśmy.

Jak myślisz: czy podczas spotkania warto stworzyć sobie taki obraz na zdjęciu, które nie ma nic wspólnego z rzeczywistością? I czy słuszne jest więc obrażanie się, że mężczyzna opuszcza pierwszą randkę?