Analogi sowieckich Chruszczowów w różnych krajach: jak panelowe wieżowce „rozprzestrzeniają się” na całym świecie

Mieszkam w małym syberyjskim miasteczku liczącym 120 tysięcy mieszkańców. Budownictwo w naszym kraju jest mało aktywne, dlatego lwią część mieszkań stanowią stare pięciopiętrowe budynki murowane i płycinowe. Te ostatnie, które kiedyś otrzymały nazwę „Chruszczow”, są bardzo popularne wśród młodych rodzin. Mieszkania tutaj, choć małe, są niedrogie - całkiem możliwe jest uzyskanie kredytu hipotecznego.

Idąc cichymi uliczkami naszego prowincjonalnego miasta, mimowolnie zastanawiam się, czy kraje rozwinięte również mają odpowiedniki naszych Chruszczowa? Czas znaleźć odpowiedź na to zabawne pytanie.

Według niektórych źródeł, krajem pochodzenia wieżowców panelowych jest Holandia. Po zakończeniu I wojny światowej zaczęto tam budować osiedla socjalne. Znajdowały się blisko siebie „panele” z wąskimi ciemnymi dziedzińcami. Później kwatery nabrały wygodniejszego wyglądu. Domy zaczęto budować w sposób uporządkowany i w akceptowalnej odległości od siebie. Jednak masywna budowa paneli rozpoczęła się w kraju dopiero po II wojnie światowej.

W przypadku powojennych Niemiec kwestia mieszkaniowa była tam szczególnie dotkliwa. Kraj potrzebował nowych technologii budowlanych, umożliwiających szybką i niedrogą budowę domów. Najlepszym rozwiązaniem były wschodnioniemieckie „panele” o nazwie Plattenbau. Pierwszy tego typu dom powstał w 1953 roku. A już cztery lata później budowa wieżowców panelowych stała się powszechna w kraju. Lwia część takich domów koncentruje się w Berlinie. Pod koniec XX wieku uruchomiono program ich modernizacji.

Nawiasem mówiąc, w moim mieście zrekonstruowano także kilka panelowych Chruszczowów. Uporządkowano elewacje, pomalowano je na jasne kolory, wymieniono dach. Teraz te pozornie domy dla lalek stały się ozdobą miasta.

Co zaskakujące, nawet we współczesnym Paryżu istnieje typowa dzielnica Chruszczowa. Obszar podmiejski Clichy-sous-Bois jest zasłużenie uważany za jedno z najbardziej przygnębionych miejsc w kraju. Kilka wieków temu istniała wioska Templariuszy. A w połowie ubiegłego wieku rozpoczęto masową budowę tanich mieszkań. Dziś obszar ten jest rajem dla migrantów, gdzie szerzy się bezrobocie i przestępczość. Dzięki zamieszkom sprzed kilku lat ten podmiejski obszar Paryża stał się sławny na cały świat.

Ogólnie rzecz biorąc, konstrukcja panelowa zyskała dużą popularność w Europie w połowie ubiegłego wieku. Budżetowe domy typowego typu, jak blaszane żołnierze, wyrosły w miastach Finlandii, Polski i Czech. Nawiasem mówiąc, w tych ostatnich nazywano je „pannelakami” i porównywano je z klatkami dla królików ze względu na ich bardzo skromne wymiary. Zgodziłbym się również z tym porównaniem. Przecież sowieckie apartamenty Chruszczowa wyróżniają się także malutkimi aneksami kuchennymi i bardzo skromnymi pokojami, do tego przejściami.

W moim przypadku przy wyborze mieszkania obecność oddzielnych przejść prawie odgrywała decydującą rolę. Dlatego nasza rodzina nie mieszka w „panelu”, ale w starym murowanym pięciopiętrowym budynku. Kuchnia tutaj, choć skąpa, ale pokoje nie są przechodnie i zimą jest dość ciepło. W jakim domu mieszkasz? Co myślisz o starych, dobrych „Chruszczowach”?