Jest takie miejsce na naszej planecie, w którym nie można nosić niczego czerwonego i gdzie nie ma cywilizacji - to kolorowa wioska Thiebel

Bardzo lubię podróżować z dala od znanych szlaków turystycznych. Lubię odwiedzać miejsca, które nie są opisane w każdym przewodniku, ale które cieszą się dużym zainteresowaniem, wywołują zachwyt i uczucie szczęścia z dotknięcia skarbu świata.

Oczywiście takich obiektów jest coraz mniej. Ale oni są. Niedawno dowiedziałem się o jednym z niesamowicie tajemniczych miejsc, do którego nie dotarł jeszcze żaden zwykły turysta. O wiosce Tiebel, która znajduje się w odległym regionie Afryki Zachodniej, w kraju Burkina Faso.

Co sprawia, że ​​wioska Thiebel jest tak wyjątkowa?

W tej wsi każdy dom różni się od sąsiedniego i jest prawdziwym cudem ludzkiej wyobraźni i lokalnej architektury. Domy te są ręcznie rzeźbione z gliny i malowane wzorami i wzorami, które odzwierciedlają lokalny folklor. Nawet dachy domów są gliniane i malowane. Ludzie z ludu Kassena, starożytnej grupy etnicznej tego kraju, mieszkają w glinianych domach.

Okazuje się, że każda rodzina mieszka w glinianym garnku, który nawet w upale jest chłodny.

Jest to szczególnie interesujące w tym sensie, że nawet na terytorium Rosji, gdzie istnieje masa różnorodnych kultur i stylów architektonicznych, nic takiego nie istnieje. To właśnie afrykański, niepowtarzalny, unikalny system budowania domów.

Dlaczego niewiele osób widziało ten cud?

Dotarcie do Thiebel jest bardzo trudne ze względu na brak komunikacji ze światem zewnętrznym, ścisłą izolację i niechęć lokalnych starszych do komunikowania się z osobami z zewnątrz.

Burkina Faso na ogół nie jest najbardziej gościnnym krajem. Jej kierownictwo jest zaangażowane w ochronę lokalnych tradycji, sztuki i stylu życia przed wpływami cywilizacji.

I tutaj całkowicie zgadzam się z polityką władz. Ile zostało miejsc, w których nie ma transportu, prądu, internetu? Gdzie są dusze ludzi zachowane nietknięte przez brud świata? Ale mieszkańcy Tiebel są chyba całkowicie szczęśliwi, nie wiedząc, że trwa wyścig o pieniądze, prestiż, rzeczy? Że nie trzeba walczyć o władzę, demokrację i tolerancję.

Kto mieszka we wsi?

Faktem jest, że Thiebel jest stolicą królestwa ludu Kassena. A tym krajem rządzi wyłącznie jego król. Ponadto znajduje się tutaj również jego biuro i jego dziedziniec.

Pierwsza wzmianka o królu Kasseny pochodzi z XV wieku, od tego czasu ta rodzina nie została przerwana, żyje do dziś.

Przedstawicieli dynastii królewskiej można rozpoznać po obecności w ich ubraniach czerwonych przedmiotów i parasoli słonecznych. Nikt inny, kto przychodzi lub mieszka w tej wiosce, nie ma prawa nosić czerwonego i używać parasola.

Jeśli nagle do tej wioski przyjeżdżają ludzie z całego świata, są oni surowo ostrzegani przed tą tradycją. W końcu naruszenie etykiety może okazać się najbardziej nieprzyjemny.

Zamek

Rezydencja królewska różni się od innych domów szczególnie wyszukanym wzorem. Nazywa się Pałac Cours Royale. Pałac jest z tej samej gliny, składa się z kilku połączonych budynków.

Ci, którzy przybyli na królewskie przyjęcie, z pewnością spróbowali lokalnych przysmaków. Kassenę spożywa się głównie z warzyw i zbóż – maniok, kukurydza, bataty. Tradycyjne danie to gęsta owsianka z pikantnym sosem warzywnym i pieprzem.

Czyli ta prostota ma też pewne szczęście – ludzie tej narodowości nie wiedzą, czym jest jedzenie, za którym trzeba gonić i jakie prestiżowe jest mieć na stole. Król je to, co jedzą jego poddani. To jest prawdziwa demokracja.

Kto rysuje wzory na domach?

Tylko kobiety malują w domu. Robią farbę z naturalnych pigmentów, malują ścianę, a następnie pokrywają ją oleistym sokiem drzewa parkia, które rośnie na sawannie otaczającej wioskę. Olejek Parkia rozjaśnia rysunek i chroni glinkę przed zamoknięciem w porze deszczowej.

Przede wszystkim zdenerwowało mnie, że w ostatnich latach władze myślały o otwarciu trasy turystycznej do Thiebel. Oczywiście na sugestię dużych biur podróży. Uzasadniają to tym, że mieszkańcy mogli zarabiać na turystach. Ale z drugiej strony cywilizacja bez wątpienia zniszczy unikalny styl życia i tożsamość tych ludzi, których jeszcze nie interesują problemy „wielkiego świata”.