Czy powinniśmy karmić budowniczych, którzy pracują na naszej stronie, czy sami rozwiązywać codzienne problemy?

Rok temu przeprowadziliśmy się z prowincjonalnego miasteczka do naszego domu, który znajduje się na wsi. Historia naszej przeprowadzki z miasta do wsi trwała 5 lat - tyle czasu wybudowaliśmy nowy dom. Nasza rodzina składa się z trzech osób, nasz syn jest studentem. Najstarsza córka i jej rodzina mieszkają osobno w sąsiednim miasteczku.

Na kanale opowiadamy historie o naszym wiejskim życiu, zastanawiamy się nad rzeczami, które są dla nas ważne.

Po opuszczeniu miasta stanęliśmy przed sporą liczbą nowych zadań, które z przyjemnością rozwiązujemy i wiemy, że robimy wszystko tylko dla siebie, a nie dla apartamentowca!

Wiele osób marzy dziś o opuszczeniu miasta i życiu bliżej natury. Ale żeby się na to zdecydować, trzeba zapewnić sobie warunki nie gorsze, a nawet lepsze niż w mieszkaniu miejskim.

Jutro znów rozpoczniemy budowę - dwóch budowniczych przyjedzie wykopać rów pod fundamenty łaźni. I znowu boli mnie głowa, która trwa od 5 lat, jak zatrudniamy ludzi – jak budować relacje z tymi ludźmi? Czy należy je nakarmić, dać jedzenie, czy też powinny być przygotowane do samodzielnego spożywania posiłków w obiekcie?

Oczywiście od 5 lat jednoznacznie podjęłam dla siebie decyzję – nikogo nie będę karmić. Kiedyś, jeszcze w mieszkaniu, zmieniono nam okna. To było dawno temu, kiedy dopiero montowano plastikowe okna. Szczerze mówiąc, to byli pierwsi pracownicy, którzy zrobili coś w naszym mieszkaniu, pierwsi nieznajomi. Mąż zawsze robił wszystko sam.

A potem przybyła ekipa 4 instalatorów, którzy przez ponad 14 godzin wykonywali okna w mieszkaniu 4-pokojowym. Ugotowałam barszcz, zrobiłam gulasz i nakarmiłam całą ekipę, a potem podałam herbatę. Podziękowali nam, wszystko wydawało się ciepłe i przyjazne. Ale drzwi na balkon były zrujnowane, a ona ciągle się wygłupiała, bez względu na to, jak bardzo było to regulowane. A okna nie zostały zainstalowane w najlepszy sposób.

Wkrótce potem zaczęliśmy stale zatrudniać pracowników - na przykład zmieniliśmy wszystkie drzwi w mieszkaniu, sufity i tak dalej. Ale nikogo nie karmiłem, jedyne, co mogłem zrobić, to podgrzać czajnik.

A jak zaczęli budować dom, to w ogóle beze mnie obeszli, bo ja byłam na budowie tylko wtedy, gdy nie było męża. Zawsze myślał o aktywnej budowie na swoje wakacje i był tam obecny codziennie od rana do wieczora. Być może dzięki temu nasz dom został zbudowany mniej lub bardziej jakościowo, bez ościeży.

Ale teraz mieszkamy w domu i jednocześnie trwają prace wykończeniowe. A karmienie budowniczych znów stało się dla mnie modą.

Tadżycy, którzy dla nas pracowali, nie prosili w ogóle o nic poza wrzątkiem. Ale ja przyniosłem warzywa z ogrodu lub z piwnicy, dałem je i gotowali w mieszkaniu, w którym mieszkali, coś własnego. W 14-godzinny dzień pracy jedzą tylko raz. I raz piją herbatę. Przez resztę czasu pracują bez przerwy. Czasami było mi ich nawet żal. Ale kiedy zaczęli płacić, cały czas starali się oszukiwać, potem z materiałem filmowym, potem z kwadratem. A on to wszystkie ciepłe uczucia do nich zniknęły.

Dlatego moja decyzja jest jednoznaczna – ścisły dystans, żadnych smakołyków i osobistych rozmów. To nie prowadzi do dobrego - sprawdzone. A ci, którzy poważnie zajmują się budownictwem, wiedzą, że nikt nie przygotuje dla nich obiadu i kolacji, więc sami decydują o takich sprawach.

Jak dogadujesz się ze swoimi pracownikami?