Zięć nie chce zabrać teściowej do nowego domu, boi się, że dom będzie pachniał starością

Rok temu przeprowadziliśmy się z prowincjonalnego miasteczka do naszego domu, który znajduje się na wsi. Historia naszej przeprowadzki z miasta do wsi trwała 5 lat - tyle czasu zbudowaliśmy nowy dom. Nasza rodzina składa się z trzech osób, nasz syn jest studentem. Najstarsza córka i jej rodzina mieszkają osobno w sąsiednim miasteczku.

Na kanale opowiadamy historie o naszym wiejskim życiu, zastanawiamy się nad rzeczami, które są dla nas ważne.

Po opuszczeniu miasta stanęliśmy przed sporą liczbą nowych zadań, które z przyjemnością rozwiązujemy i wiemy, że robimy wszystko tylko dla siebie, a nie dla apartamentowca!

Wiele osób marzy dziś o opuszczeniu miasta i życiu bliżej natury. Ale żeby się na to zdecydować, trzeba zapewnić sobie warunki nie gorsze, a nawet lepsze niż w mieszkaniu miejskim.

Dzisiaj miałam dzień rozmowy telefonicznej. Telefonów było tak dużo, że nie miałem czasu na wiele zaplanowanych rzeczy z rozmowami. Co więcej, rozmowa z kuzynem po prostu mnie zaniepokoiła. Mieszkają po drugiej stronie kraju, widujemy się bardzo rzadko i raz widziałam jej męża na weselu. Moja siostra trochę o nim mówi, bardzo powściągliwa. To znaczy, jako osoba, jej mąż jest mi zupełnie nieznany.

Ale w ostatnich latach stale się komunikujemy, bo oni też budują dom, konsultujemy się ze sobą, pokazujemy nasze domy, sprzęt, dekoracje na Skype. I odniosłem wrażenie, że szwagier jest trochę arogancki. Rodzaj wszystkowiedzącego, który nie jest zainteresowany niczyją radą. Mimo to widzę, że korzysta z naszych zaleceń, choć się do tego nie przyznaje.

Dla mnie to nie ma znaczenia, kocham moją siostrę, byliśmy w tym samym mieście w tym samym czasie na uczelniach, studenci spędzali cały czas razem. Ma matkę, którą też prawie nie znam. Nie przyjechała do nas, moja siostra zawsze została z tatą, moim wujkiem. Wujek zmarł dawno temu, a jej stara matka mieszka sama w swoim mieszkaniu. Siostra się nią opiekuje.

A dzisiaj moja siostra ze łzami powiedziała, że ​​jej mąż odmawia przyjęcia mamy w nowym domu. Mówi, że pokój, który jej przeznaczyli na pierwszym piętrze, jest mu potrzebny na warsztat. I nie chce przenosić ciotki, żeby dom, jak powiedziała moja siostra, „nie pachniał staruszką”. A potem dodał też, że matka wkrótce umrze, a nowy dom zostanie przez to zrujnowany przez zmarłego. Niech umrze w swoim mieszkaniu.

Ale ich dom jest poza miastem, bardzo niewygodnie będzie jechać do mamy 30 kilometrów dalej. Co więcej, starsza kobieta przeznaczyła większość swojej emerytury na budowę domu i marzyła o życiu na łonie natury w ostatnich latach. Została przywieziona na miejsce i była zajęta w łóżkach, czuła się nawet bardziej wesoło niż w czterech ścianach.

A teraz - taki zwrot. Siostra wybucha płaczem. Oczywiście nie ma mowy o rozwodzie i podziale majątku, a przecież mieszkają razem od tylu lat, prawie 30. Po prostu nie wie, jak przekonać męża, by postępował zgodnie ze swoim sumieniem. Kiedy jej to wszystko opowiedział, zaniemówiła ze zdziwienia i wyjechała do miasta.

Ja też byłem przerażony. Wyobraziła sobie, jak poczuje się stara kobieta, której marzenia w jednej chwili się załamią. To oczywiście ją złamie. I nie życzysz nikomu takiego końca.

Myślę, że jeśli szwagier nie zmieni zdania, a siostra go nie przekona, to w tym domu nie będą mieli szczęścia. Trudno sobie nawet wyobrazić straszniejszy czyn. Powiedziałem jej o tym, a ona poszła na komisariat, żeby przeprowadzić trudną rozmowę.

Wciąż mam jej płacz w uszach i słowa: „Mama w ogóle nie pachnie, nadal używa perfum i ogólnie dba o siebie!”

Czy naprawdę o to chodzi? Tyle, że nie powinno się pozwalać na taki bezprecedensowy egoizm i niewdzięczność.

Jakże trudne jest życie.