Sztuczna grawitacja, silniki jądrowe i międzyplanetarny statek kosmiczny. Jak ZSRR zaplanował wyprawę na Marsa i co się stało

Teraz dosłownie każdy zna osobę taką jak Elon Musk i jego firmę SpaceX i wszyscy wiedzą, że firma i miliarder planują wysłać ekspedycję na Marsa w najbliższej przyszłości.

Czy wiesz, że w latach 60. ZSRR miał również ambitne plany odwiedzenia Marsa i innych ciał kosmicznych w naszym Układzie Słonecznym? W tym materiale porozmawiamy o sowieckim programie badania i odwiedzania Czerwonej Planety io tym, co ostatecznie z tego wynikło.

Jak i na czym planowali badać Marsa w ZSRR?

Tak więc 12 kwietnia 1961 r. Sowiecki obywatel Jurij Gagarin został pierwszym człowiekiem w kosmosie. Było to historyczne wydarzenie, które pokazało, że sowiecki program kosmiczny był wówczas bardziej skuteczny i pozwolił mu wyprzedzić Stany Zjednoczone.

Ale w tym czasie wyścig kosmiczny tylko nabierał rozpędu i później okazało się, że Stany Zjednoczone planują wysłać swoich obywateli na Księżyc.

Związek Radziecki nie mógł sobie pozwolić na obejście i już w latach 60. zaczęli aktywnie dyskutować o stworzeniu tak zwanego ciężkiego statku międzyplanetarnego (TMK). Jego celem byłaby realizacja długoterminowych ekspedycji kosmicznych z możliwością lądowania astronautów na innych planetach (początkowo na Marsa, a później na Wenus).

Ponadto założono, że bezpośrednia realizacja takich lotów powinna była rozpocząć się w połowie lat 70. XX wieku.

Ale w tym czasie ZSRR miał tylko jedną ciężką rakietę, R-7, która w szczególności wystrzeliła statek kosmiczny z Yu. Gagarina w kosmos. Dlatego, kierując się dekretem z 23 czerwca 1960 r., postanowiono zaangażować S. P. Korolow, a także inżynierowie z innych biur projektowych, stworzyli nową super ciężką rakietę H-1, zaprojektowaną do wystrzelenia TMK w kosmos.

Co planowano stworzyć w ZSRR?

Były więc dwie opcje dla TMK na raz. Tak więc według Konstantina Feoktistowa (pilot-kosmonauta, inżynier ds. rozwoju) statek kosmiczny powinien był zostać zmontowany bezpośrednio na orbicie naszej Ziemi. Jednocześnie inżynier założył, że dla pomyślnego przyspieszenia statku kosmicznego i dostarczenia załogi na Marsa konieczne jest używać elektrycznego układu napędowego z zainstalowanym reaktorem jądrowym (NEPPU).

W tym przypadku proces pracy tego układu napędowego został opisany następująco: w trakcie reakcji jądrowej paliwo przekształcany w gaz o wysokiej temperaturze, który jest następnie wyrzucany z dyszy i w ten sposób formowany pchnięcie.

Niewątpliwie NEPPU generuje znacznie mniejszy ciąg w porównaniu do silników rakietowych na paliwo ciekłe (silniki odrzutowe na paliwo ciekłe), ale ze względu na możliwość długotrwałej pracy może przyspieszać kompleks przez kilka miesięcy bezpośrednio na orbicie okołoziemskiej, wysyłając ekspedycję na Marsa, a także przywracając go z powrotem Ziemia.

Ponadto, biorąc pod uwagę czas trwania proponowanej misji na Marsa (około dwóch do trzech lat ziemskich), projekt Feoktistova wzięła również pod uwagę tworzenie podtrzymywania życia, regenerację tlenu i uprawę żywności bezpośrednio podczas misja.

Przewidziano nawet system do tworzenia sztucznej grawitacji poprzez obracanie statku wokół środka masy.

Był to bardzo ambitny projekt, biorąc pod uwagę, że prawie wszystkie węzły musiały zostać stworzone od podstaw. Ale była też tak zwana druga wersja, którą zaproponował G. Maximov (inżynier projektant, radziecki naukowiec).

Tak więc wersja zaproponowana przez Maximova była łatwiejsza do wdrożenia, ponieważ początkowo nie było mowy o lądowaniu załogi na powierzchni innej planety. Miał stworzyć dość kompaktowy statek kosmiczny przeznaczony dla trzech astronautów. I początkowo chodziło tylko o lot takiego statku w pobliżu Marsa z późniejszym powrotem załogi na Ziemię.

W tym samym czasie statek musiał zostać zrealizowany: zespół mieszkalny, robotnik ze śluzą pozwalającą spacer kosmiczny, przedziały biologiczne, agregaty, pojazd zniżający i system korekcji kurs.

Co ciekawe, w ramach tego projektu powstał również pełnowymiarowy naziemny kompleks doświadczalny, w którym m.in za pomocą którego naukowcy planowali całkowicie zasymulować lot załogi na Marsa z badaniem możliwych nienormalnych sytuacje.

Dlaczego więc tak ambitne projekty nigdy nie zostały w pełni zrealizowane?

Powodem, dla którego te projekty zostały całkowicie anulowane, było kilka czynników jednocześnie. Po pierwsze, wszystkie cztery eksperymentalne starty rakiety H-1 zakończyły się niepowodzeniem (awaria nastąpiła na pierwszym etapie). Po drugie, Korolowa już nie było i nie było komu „przeforsować” pomysł lotu na Marsa w czołowych kręgach.

I w końcu przywódcy kraju postanowili skoncentrować swoje wysiłki na eksploracji Księżyca (ponieważ uważali to za bardziej obiecujący kierunek), a tym bardziej Stany Zjednoczone w programie księżycowym poczyniły poważne postępy i trzeba było pilnie nadrobić zaległości i destylować.

I okazuje się, że w ten sposób ograniczono ambitne projekty zwiedzania Marsa przez sowieckich astronautów.

Podobał Ci się materiał? Następnie oceń go i nie zapomnij zasubskrybować kanału. Dziękuję za uwagę!